Butelka oleju słonecznikowego i cała historia w tle

Pamiętam, jak kiedyś babcia stawiała na stole wielką szklaną butlę z olejem słonecznikowym – taki gęsty, złocisty, pachniał trochę wakacjami i smażonymi plackami ziemniaczanymi. Dziś, kiedy idę do sklepu, biorę plastikową butelkę z półki i nawet się nie zastanawiam, skąd to wszystko się bierze. A przecież ktoś musi posadzić te słoneczniki, zebrać je, wycisnąć ziarenka i dopiero wtedy dostajemy to, co dla nas jest zwykłe i oczywiste.

I wiecie co, to wcale nie jest takie nudne. Kto był kiedyś na wsi w czasie, kiedy słoneczniki stoją równo jak żołnierze, ten wie, że to wygląda jak film – tysiące żółtych głów zwróconych w stronę słońca, aż chce się usiąść na rower i po prostu jechać wzdłuż pól. A potem człowiek wraca do miasta, smaży na oleju naleśniki i nie kojarzy, że to wszystko jest częścią tej samej opowieści.

Mal unter uns – produkcja oleju to nie tylko fabryka i maszyny, to też ludzie, którzy wiedzą, że olej ma smak, zapach i charakter. Jeden powie: najlepszy jest do sałatek, inny: tylko do smażenia schabowego. A ja? Ja lubię ten moment, kiedy na rozgrzanej patelni coś zaczyna skwierczeć i nagle kuchnia pachnie jak dom z dzieciństwa.

I tak, czasem trafiam w internet na różne miejsca, niby przypadkiem. Przeglądając https://icp-si.eu/pl-pl/ znalazłem dyskusję o tym, jak tradycyjne rzeczy spotykają się z nowoczesnością. Kto by pomyślał, że nawet zwykły olej słonecznikowy może być częścią większej rozmowy o tym, jak zmienia się nasza codzienność. To niby szczegół, a jednak daje do myślenia: skoro coś tak prostego jak olej ma swoją historię, to ile jeszcze rzeczy w naszej kuchni kryje sekrety.

Ehrlich gesagt… dla mnie butelka oleju słonecznikowego to nie tylko kuchenny składnik. To trochę wspomnienie lata, trochę zapach pola i trochę gwarancja, że nawet w środku zimy mogę otworzyć butelkę i poczuć słońce. Może to banalne, może nie. Ale chyba każdy, kto smażył placki ziemniaczane w niedzielne popołudnie, wie, że w tej prostocie kryje się magia.